Direksiyon Kutusunun işlevi, bir tür kaldıraç gibi mekanik yarar sağlamaktır. Çünkü, ön tekerlekleri döndürmek için gerekli olan güç, sürücünün doğrudan bir mekanizmayla uygulayabileceği gücün çok üstündedir.

 

Dört çeşit direksiyon kutusu vardır. Saplaman sonsuz vida sistemi, milin ucuna takılı geniş dişli bir sonsuz vida ilebir manivelaya takılı saplamadan ya da sonsuz vidaya geçirilmiş bir somundan oluşur. Mil döndürüldükçe, saplama ya da somun, sonsuz vida üstünde aşağı yukarı hareket ederek manivelayı döndürür. Karalı sistem de bunun değişik bir türüdür; burada saplamanın yerini, V biçimli sonsuz vidanın dişleriyle kenetlenen bir kam alır. Döner bilyalı dişli sistem, daha karışıktır. Somunun yerini, bir bilya yatağı alır. Sonsuz dişlinin oyuklarında, dişler yerine bilyalar döner. Yatak içinde bir ya da iki tane, boruyla (ya da borularla) uç uca bağlı oyuk bulunur. Bilyalar, bu boru aracılığıyla, yeniden sonsuz dişlinin başına dönerler. Kremayer sistemindeyse, milin ucundaki pinyon dişli, bir kremayerle kenetlenir.

Kremayerli tip dışında kalan bütün kutularda, hareketin direksiyon kutusundan tekerleklere uzanan direksiyon çubuklarına iletilebilmesi için, bir bağlantı sistemi gereklidir. Her yapımcı, gerekli bağlantı geometrisini kendine göre düzenler. Amaç, tekerleklerin yere dik bir konumda kalmasını (sözgelimi bir kasise vurduğunda) ve bağlantı sisteminin var olan boşluğa sığmasını sağlamaktır. Bu da, hareket ileten kol, baştaki kol ve ara çubuklardan oluşan birkaç bağlantının düzenlenmesi anlamına gelir. Söz konusu özellikler göz önüne alındığında, kremayerli sistemin en üstün tip olduğu söylenebilir: çünkü bağlantısı çok yalındır: Dişli çubuğun iki ucundan uzanan iki ara çubuk, tekerleklere bağlı olan direksiyon çubuklarına takılır. Direksiyon kutusu için kremayerli sistemin tek olumsuz yanı, dişli çubuğun aracın tam ortasını kaplayarak, öne motor yerleştirmeyi olanaksızlaştırmasıdır.